من همه در حکم توام تو همه در خون منی

مطالبی که میشه نوشت  

 

یک اینکه من الان مدت دو  سه سال که توی فرودگاه مشهد  واسه چندتا پروژه کاری در رفت امد هستم از پروژه وای فای عمومی ( Public WiFi) آسیاتک بگیرید تا پشتیبانی دوربین های پارکینک تا نصب دوربین روی بیلبورد های تبلیغاتی بلوار  در این هفته اخیر ، کلا کار کردن در محل مذکور جز دردسر هیچی نداره و اینکه هر جا که کار می کنی باید از صد تا  فیلتر بگذری و مورد دیگه اینکه قیمت ها سرسام آور هست ( مثلا یک دونه کیک صبحانه 1500 ای قیمتش 5000 تومن هست نا قابل  ) برعکس فرودگاه های کشورهای دیگه که اصطلاحا free shop  دارند البته من که ندیدم ولی شنیدم این  رو .  توی این مدت اذیت زیاد شدم اما این هفته اخیر واقعا سخت تر از همیشه بود کارکردن در ارتفاع 10 ، 12 متری روی یک نرده ای که هر لحظه امکان افتادن هست . حالا فارق از همه این سختی ها یک دو نفر از شرکت برای کمک من فرستاده بودن که جز روی اعصاب بودن من هیچ کاربرد دیگه ای برای من نداشتند. بگذریم 

برگردیم به بخش مورد علاقه من یعنی پیاده روی های شبانه و کوهنوردی های ما 

اول یک برگشت کنم به جمعه شب، شبی که مهدی به پیام داد و ما قرار گذاشتیم که هم رو ببینم . مهدی هم اتاقی قبلی ، دوست  قدیمی هست .  دوستی که من پیشش احساس راحتی میکنم . قرار ما در پلاتو بود . دوتای دیگه از بچه ها بودند که بعد از چندد دقیقه تنها شدیم . مهدی گفت برو یک جایی که تابحال نرفتیم . منم که امیر ودوستش چند ساعت قبلش آدرسی سمت بلوار صیاد بهم داده بود که رفتن به اونجا طبق گفته های امیر خالی از لطف نیست . جایی به اسم چهل بوستان که توی ارتفاعات صیاد هست . مسیری پیچ در پیچ داره که نمیشه با سرعتی بیشتر از 20 30 کیلومتر  رانندگی کرد. اینجا جایی بود که شهر کاملا زیر پات هست . جایی بالاتر از بام خورشید هاشیمه . واقعا در شب زیبایی خاصی داشت . کلی صحبت کردیم و حال مون بهتر کردیم . 

و اما پیاده روی های من 

امشب دوباره حدود 90 دقیقه پیاده روی کردم . دیشب به خاطر فوتبال تیم ملی و خستگی این اتفاق نیفتاد. قبل تر ها که پیاده روی میکردم به مردم بیشتر نگاه میکردم و به این موضوع فکر میکردم که توی ذهن اون خانم یا اقای که از روبرو میاد چه میگذره اما حالا نه بیشتر به مغازه ها دقت میکنم . دنبال یک مسیر مناسب واسه پیاده روی میکردم فعلا که به نتیچه ای نرسیدم . امشب در مسیر برگشت به این فکر کردم که با ماشین برم یک منطقه دیگه واسه پیاده روی، فعلا ادامه میدم تا ببینم چه میشه کرد. یک خودکار و یک دفترچه یادداشت  خریدم تا اون مطلب زندگی رو داخلش بنوسیم . امشب اون کافه کتاب ظاهری نرفتم، دنبال جای دیگه ای میکردم . قصد من نوشتن یک کتابچه هست . معلوم نیست  چقدر قرار زمان ببره اما می نویسم . راستی یک سوال آِیا پوشیدن کت و شلوار ، بوت  و هندزفری مناسب پیاده روی هست ؟

و اما برسیم  به کوهنوردی 

هفته پیش گروه اصلی قله توچال رو صعود کردند اما شوربختانه من باز هم نتونستم به علت شرایط کاری باهاشون برم. یک برنامه دیگه واسه سایرین گذاشتند که چون به حد نصاب نرسید کنسل کردند. این هفته قرار صوعد خط الرسی داشته باشیم. صعودی که تابحال انجام نشده و  به هر حال هیجان و خطرات خودشو داره . صعود خط الرس در واقع به این صورت هست که عموما چند قله رو پشت سر هم صعود کرد. یعنی در ابتدا یک قله صعود میشه و  بعدش در مسیر یال کوه به قله بعدی صعود انجام میشه . راحتر اینکه واسه صعود قله بعدی دیگه به پایین ( یا اصطلاحا فرود )  نمیرم که دوباره صعود کنیم . در همون ارتفاع بالا از یک قله به قله بعدی میریم . این نوع صعودها واقعا هیجان انگیز هست و عموما تجربه جدید محسوب میشه . چند وقت پیش سه تا قله این شکلی صعود رفتیم که در مسیر چندین چند بار به چالش کشیده شدیم. برنامه های این شکلی عموما پیاده روی زیادی داره و حدس من چیزی حدود 15 تا 20 کیلومتر پیاده روی خواهیم داشت . 

واسه دیدن عکس های صعود توچال به پیچ اینستاگرام گروه ما سر بزنید . لینک زیر 

باشگاه کوهنوردی کیانمهر تربت حیدریه 

پی نوشت : عنوان مصرعی از مولانای بزرگ ، آیا میتونید ارتباطی بین عنوان و متن پست پیدا کنید ؟ 

پی نوشت 2 : منظور حضرت مولانا در این شعر  ، خدا هست، اما من مقصود دیگه ای دارم . حدس بزنید ببینم