بخشی از شعر

انسان زاده شدن تجسد ِ وظیفه بود

توان ِ دوست داشتن و دوست داشته شدن

توان ِ شنفتن

توان ِ دیدن و گفتن

توان ِ انده گین و شادمان شدن

توان ِ خندیدن به وسعت ِ دل ، توان ِ گریستن از سویدای ِ جان

توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شکوه ناک ِ فروتنی

توان ِ جلیل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت

و توان ِ غم ناک ِ تحمل ِ تنهایی

تنهایی

تنهایی

تنهایی  عریان

انسان

دشواری ِ وظیفه است

دستان ِ بسته ام آزاد نبود تا هر چشم انداز را به جان در بر کشم

هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده

هر بدر ِ کامل و هر پگاه ِ دیگر

هر قله و هر درخت و هر انسان ِ دیگر را

رخصت ِ زیستن را دست بسته و دهان بسته گذشتم

                                  دست و دهان بسته گذشتیم