دنیای واژه ها

ساکن

دلم می خواهد کنارم بودی

تنها تو درمان من هستی

بیا تا لحظه ای تنها باشیم

زمان رفتن ات

نگفته بودی

ساکن چشم های من می شوی

پی ن: با اینکه حالم خوب نیست، اصلا حس شاعرانه برای نوشتن ندارم .

مسعود سه‌شنبه 31 مرداد 1391 ساعت 01:46 ب.ظ

نظرات 7 + ارسال نظر

آیهان سه‌شنبه 31 مرداد 1391 ساعت 02:04 ب.ظ http://sodoko.blogsky.com/

حسش نبوده قشنگ نوشتی وای به حال اینکه حسش باشه.
دمت گرم. عالی بود

خوش اومدی
لطف داری شما

سایه سه‌شنبه 31 مرداد 1391 ساعت 11:10 ب.ظ

کلمات زیبا دوست داشتنی اند
حتی وقتی با درد بنویسی دوست داشتنی ترند
اما می دانی که مشکلش چیست!
گاهی آنقدر زیبا هستند که خواننده را محو می کند
گاهی آنقدر درد نوشته هایت زیبا می شوند که خواننده لذت می برد

آخ

چه سخت
انگار تنها تر میشوی...بی زبان تر

-------------------------------------
"بیا تا لحظه ای تنها باشیم"
این بیا و این ساکن بودن آدم را یاد ساحل می اندازد
یاد موج هایی که می آیند ، می آیند و درست در آغوش ساحل قرار می گیرند
اما ...
باز از آن اما های دردناک
دیری نمی پاید که عزم رفتن می کنند
اصلا کلش در یک چشم بر هم زدن اتفاق می افتد
می دانی چرا؟
چون ساحل هم ساکن است
ساحل هم می گوید بیا...
ساحل هم ....