درباره من
ای توئی که مدتی ست با منی و آن که تازه بر این کلبه واژه پای نهادی
قرار نوشتن واژه هایی از جنس امید است
و برداشت شما خواننده محترم
می تواند تا آسمان هفتم تفکرتان باشد
ادامه...
کلمات کلیدی
کوهنوردی احوالات درونی کوهستان طبیعت گردی کتاب نیچر فوتو My-Selection لختی با واژه ها فرهنگ کافه گردی خاطرات دلخند آهنگ غوغای لبخند خندیدن از بیهودگی تا بشر دوستی سینما شاملو روزنوشت پیاده روی زندگی طبیعت فیلم خوب متری شش و نیم آندره بوچلی چرند و پرند روز مادر روز زن ه.الف.سایه کمال انسانی تفکر دین عشق وَلنتایز دی انگیزشی جاذبه های مشهد کمپینگ گفتگو نیمکت غرریبه نزار قبانی شفیعی کدکنی عباس معروفی شعر شهر مشهد انرژی عکس عصبانیت جامعه ما فروشنده های سیار کتاب فروشی گل دنیا دره شمخال ناتمام قنات قصبه روستای ریاب گردشگری تراوشها تاتمام فانتزی ها اخوان ثالث قاصدک سفر چالش نه به مجازی جامعه کافی چی سرمایه گذاری آوا بچه ها معضلات مجردی دختر ترمه فروش شادی بهتر از آب روان یادداشت های قدیمی لمس زندگی آقای میمجدیدترین یادداشتها
همهآرشیو
- شهریور 1398 4
- مرداد 1398 3
- تیر 1398 3
- خرداد 1398 9
- اردیبهشت 1398 11
- فروردین 1398 18
- اسفند 1397 12
- بهمن 1397 19
- دی 1397 19
- آذر 1397 11
- آبان 1397 2
- مهر 1397 3
- شهریور 1397 1
- مرداد 1397 4
- تیر 1397 2
- خرداد 1397 7
- اردیبهشت 1397 3
- شهریور 1394 1
- مرداد 1394 3
- اسفند 1392 3
- اردیبهشت 1392 1
- آذر 1391 10
- آبان 1391 9
- مهر 1391 10
- شهریور 1391 19
- مرداد 1391 18
- تیر 1391 16
- خرداد 1391 22
- اردیبهشت 1391 16
- فروردین 1391 25
- اسفند 1390 14
- بهمن 1390 11
آمار : 67862 بازدید
Powered by Blogsky
بوته ای درخت گونه
در راه زندگی
پای به شهری نهادم
شهری بر پایه غم
...
...
...
داستان اش
حکایتی ست پر پیچ و خم ز اندوه
مرا یارای گفتن اش نیست
...
...
در فراسوی ذهنم
بوته ای در باغچه
خانه ای کهن
برایم روئیده
...
تمام آن شهر تاریک
برای رسیدن
به بوته ی درخت گونه امــــــــــیـد
پیموده شد
مسعود
سه‌شنبه 26 اردیبهشت 1391 ساعت 12:15 ق.ظ
دوست داشتم...خشنگ نوشتییییییییی
خدایی آدم بی معرفت به من گفتن
اینقد حواسم پرت بود هی یادم رفت بیام یه تشکر ازت کنم واسه راهنماییت ... مرسی .... ااره والا حل شد ایرادش ماله این بود که عکس نذاشته بودم ... خلاصه دسستت گل
سلام قاصدک
دلم تنگ شده بود
دیشب شب بدی رو گذروندم
شبها همه بد شدند
پر از کابوس
پر از استرس
پر از درد
سعی کن فکرتو آرام کنی
هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین
مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت...
سهراب سپهری
عقربه های ساعت رو به مشرق یخ بسته اند. چشمانم سکوت کرده اند. فقط نیمی از بلور مهتاب در آسمان پیداست و نیمی دیگرش را ابرها به اسارت برده‌اند. دلم هوای تپیدن با ستارگان را دارد و چشمانم هوای باریدن با ابرها. در چشمان سبز تو خیره میشوم و مرغان بازیگوش نگاهت را به لبخندی شادمانه پرواز میدهم و خود عاشقانه بر ساحل چشمانت می نشینم. تو پلک بر هم می‌زنی و هر بار فصلی از خاطره های سبز من مرور میشود . زمان می وزد و در مسیر ثانیه‌ها خاطرات من تبخیر میشود...
بسی لذت بردیم
اومدم که بگم میخونم و این شعرهات به دل میشینه.طبق معمول ترجیح میدم یه بار دیگه بخونم...
امید یه نوع مرگ هست
نه