ای توئی که مدتی ست با منی و آن که تازه بر این کلبه واژه پای نهادی
قرار نوشتن واژه هایی از جنس امید است
و برداشت شما خواننده محترم
می تواند تا آسمان هفتم تفکرتان باشد
ادامه...
در روزهای دل گرفتگی که دائم می گویم : کاش کسی می آمد... کاش کسی می آمد از او می پرسیدم ....کدام کلمه چراغ ِ این کوچه خواهد شد ... کدام ترانه شادمانی ِ آدمی... کدام اشاره شفای من .... حرفی گویا تر از این برای این حالمان سراغ داری؟
بزرگترین عشق ها هم فراموش میشن....
چقدر عشقتون رو اسطوره ای نشون میدین....
متاسفانه اسطوره ای شد
جایگزینی واسه اش پیدا نمیشه
به ایدا
سلام
هیچی فراموش نمی شه
همش ماسمالی می شه
آره خوب
به چرا ها فکر می کنی که چی !
دنبال چی می گردی!؟
افسوس فایده ای هم دارد ؟
دنبال هیچ چرایی نمی گردم
هیچ افسوسی هم نمی خورم
تنها وضع این روزمره گی گفته شده
در روزهای دل گرفتگی که دائم می گویم : کاش کسی می آمد... کاش کسی می آمد از او می پرسیدم ....کدام کلمه چراغ ِ این کوچه خواهد شد ... کدام ترانه شادمانی ِ آدمی... کدام اشاره شفای من .... حرفی گویا تر از این برای این حالمان سراغ داری؟
آره شاید
پس چرا با چرا شروع می کنی !؟
واسه قافیه